To bardzo osobista książka, wzruszająca i ciekawie napisana. Jest także pięknie przetłumaczona, co nie jest oczywistością. Wspomnienia kobiety, sportsmenki, Pakistanki, córki, siostry, emigrantki. Bardzo szczegółowo opisująca jej życie prywatne, zmagania z niezgodą na płeć i jej odbiór przez społeczeństwo. Autorka opisuje swoje dzieciństwo, dorastanie, trudności z adaptacją w szkole, pasję do wolnych wyborów i rozładowywania energii w nie koniecznie dziewczęcy sposób. Opisuje swoją wspaniałą, kochającą, wspierającą się i szanującą siebie rodzinę. Opisuje swoich rodziców, wyrozumiałych, liberalnych i ufających swoim dzieciom. Wspomina swoje rodzeństwo oraz inne ważne w jej życiu osoby.
Opisuje tło, zdarzenia, kulturę, zwyczaje kraju w którym przyszła na świat.
Maria jest Pasztunką z dystryktu Waziristan, ale wraz z całą rodziną bardzo często się zmieniali miejsca pobytu, bo mama za pełną aprobatą męża skończyła studia i była dyrektorem szkół żeńskich dlatego ciągle przenosili się z miejsca na miejsce. Tata uczył studentów mechaniki. Miała dwójkę starszego rodzeństwa i dwóch młodszych braci, którymi długo się zajmowała. Ojciec był niezwykle liberalnym jak na pakistańskie warunki człowiekiem, promował zdrowy rozsądek, wykształcenie, równy dostęp do wszystkich aktywności dla kobiet i mężczyzn, lubił muzykę, rozmowy ze swoimi dziećmi. Bardzo dbał o to aby jego dzieci znalazły dla siebie drogę samorealizacji. Pozwolił córce zostać synem, bo widział, że nie czuje się dobrze w kobiecej roli. Wspierał ją emocjonalnie, finansowo i mentorsko. Był zawsze kiedy go potrzebowała, z dobrym słowem, mądrą radą i miłością.
Autorka opisuje rzeczywistość życia w swoim kraju pod rządami talibów, złych ludzi i muzułmanów. Ludzi, którzy chcą zniszczyć jej kraj, zamknąć kobiety w domach, ukryć w workach zwanych burkami, zakazać im edukacji, karać za byle przewinienie, zlikwidować dostęp do służby zdrowia, uprawiania sportu, etc. Buntującym się osobom przeciwko ich dyktatowi zamieniano życie w piekło albo zabijano je. Maria była na celowniku talibów, pogwałciła ich zakazy, śmiała być nie posłuszna, bo chciała nadal grać tym bardziej że była w tym wyśmienita. Była mistrzynią, ciężko trenującą na swój sukces. Szukała wsparcia i pomocy za granicą, pisała do różnych krajów, a odpowiedział jej mistrz świata w jej ukochanej dyscyplinie, czyli w squashu. Poleciała do Kanady, gdzie odnalazła swój azyl i pole do rozwoju i zwycięstw.
"Pakistańska córka" to książka ukazująca trudną sytuację kobiet w muzułmańskim kraju, na dodatek biednym, ogarniętym niepokojami wojennymi. To też obraz rodziny, który pokazuje, że nawet w takim kraju, ograniczającym rolę kobiety w rodzinie do funkcji domowej, można się rozwijać i spełniać marzenia. Taki stan rzeczy jest możliwy kiedy głowa rodziny jest liberalnym, wykraczającym poza utarte role mężczyzną.
To kolejna ciekawie napisana historia ukazująca jakże inne warunki do życia niż w europejskich krajach. Opowieść dająca motywację do uszanowania tego bezpiecznego kraju w którym przyszło nam żyć. To piękna historia o kochającej się rodzinie i ciężkiej pracy prowadzącej do sukcesów. Zdecydowanie warto się z nią zapoznać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Moja ciekawość obejmuje również zdanie innych, dlatego miło mi będzie jeśli zechcecie podzielić się ze mną swoją opinią na przeczytany temat :)