Książka oparta na losach Krystyny Grabowskiej mamy autora, jej rodziny i przyjaciół. Opowiedziana przez główną bohaterkę historia pokazuje jej świat chwilę przed wybuchem II Wojny Światowej oraz codzienne życie podczas jej trwania. Opisuje zwykłe działania i powinności każdego członka rodziny w tym trudnym okresie. Przeżycia smutne i wesołe, miłości, przyjaźnie, bohaterstwo, różnoraką walkę z okupantem. Książka przybliża też obraz Żoliborza, gdzie Krysia mieszkała, chodziła do szkoły, bawiła z przyjaciółkami.
Czytałam ją z wielkim zainteresowaniem, bo autor zawarł w niej informacje o życiu rodzin w czasach okupacji. Przybliżył życie ludzi widziane oczami swojej mamy, która podczas wybuchu wojny miała dziesięć lat. Nie była na to przygotowana i nie miała świadomości grozy sytuacji, ale przerobiła przyśpieszony "kurs" dojrzewania. W książce różne zdarzenia pokazały, że ludzie musieli podejmować bardzo trudne decyzje, np. zostawić rodzinę i uciekać, bo taki dostali rozkaz. Okazało się, że do szkoły mogły chodzić tylko dzieci, a młodzież już nie. Ulica nie była już bezpiecznym miejscem, bo mogła zdarzyć się łapanka, za nic można było przypłacić życiem. Pewnego razu zobaczyła na własne oczy, że mama i babcia mogą zostać rozstrzelane i że może zostać sierotą. Doświadcza pierwszej miłości, która jednak kończy się tragicznie. Dowiaduje się o smutnych losach bliskich i obcych polaków i żydów. Włącza się do walki z okupantem poprzez działania konspiracyjne.
Autorowi udało się napisać piękną opowieść o trudnych czasach, o ludzkiej życzliwości, o rozstaniach, o dojrzewaniu, o nauce nowych umiejętności. We wszystkie te zwykłe dni wplatał wszystkie istotne dla tamtego czasu zdarzenia i fakty, min. opuszczenie Warszawy przez polski rząd, utworzenie getta, Powstanie Warszawskie, ewakuację ludności Warszawy do obozu w Pruszkowie, ucieczkę z niego.
Ta książka może być doskonałą szkolną lekturą, bo daje obraz zwykłego życia w czasach okupacji, przybliżając młodym ludziom rzeczywistość rówieśników w tamtym trudnym czasie. Ciekawie, naturalnie i wprost przybliża różne oblicza wojny. Nie ma w niej zbędnych frazesów, żalu, obwiniania czy przemocy, jest przekazanie zwykłych zdarzeń w wojennej rzeczywistości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Moja ciekawość obejmuje również zdanie innych, dlatego miło mi będzie jeśli zechcecie podzielić się ze mną swoją opinią na przeczytany temat :)