Zgubiona dusza - Joanna Concejo, Olga Tokarczuk

"Gdyby ktoś umiał spojrzeć na nas z góry zobaczyłby, że świat jest pełen ludzi biegających w pośpiechu, spoconych i bardzo zmęczonych, oraz ich spóźnionych, pogubionych dusz. (...) Dusze wiedzą, że zgubiły swojego właściciela, lecz ludzie często w ogóle nie zdają sobie sprawy, że zgubili własną duszę."

Ta książka to cacuszko dla miłośników takich osobliwości, dlatego albo przypadnie do gustu albo rozczaruje. To książka metaforyczna i symboliczna, zarówno tekst jak i obrazy motywują do refleksji, zadumy i przewartościowań. W utworze znajdziemy krótki tekst Olgi Tokarczuk i wiele opartych o niego, wpisanych i nawiązujących ilustracji Joanny Concejo.

Warto poznać kontekst tej książki, choćby czas jej ukazania się i do czego nawiązuje, bo to może pomóc w kontemplacji. Bo to zdecydowanie jest książka do rozważań nad naszym życiem. Nad tym co sobie zafundowaliśmy, nad pogonią, w którą się wkręciliśmy, nad zabieganiem za niczym co ważne, nad bieganiną za drobiazgami, które nas zalewają, nie wnosząc nic wartościowego w nasze życie. Tą karuzelą konsumpcjonizmu, ulotnością rzeczy zbędnych, którymi zaśmiecamy sobie prawdziwe wartości życia. To więcej, wcale nie znaczy, że nam wystarczy, bo chcemy kolejne więcej i następne jeszcze. Zapominamy o tym, że jesteśmy częścią świata natury, odtrącamy przyrodę, nie dbając o nią, choć na naszych oczach ginie. Liczy się tylko co mamy, a nie jak żyjemy i czy jest to najlepsze dla całego systemu. Moje przemyślenia powstały na podstawie wymownych obrazów pojawiających się na kartkach tej książki. Najpierw szare, niewyraźne, dalekie, dotyczące szerszego kontekstu, zaczynają nabierać bliskości, konkretów i kolorów. Na tych bliskich, z wyraźnymi barwami można odczytać emocje. Koniec napawa optymizmem i tchnie nadzieją. Książka zdecydowanie dla czytelników ciekawych i otwartych na innowacyjne podejście do przekazu.