O zmierzchu - Hwang Sok-Yong

 

“Już dawno doszedłem do wniosku, że ludziom i światu nie można ufać. Po pewnym czasie ludzkie pragnienia przefiltrowują nasz system wartości, zatrzymując tylko nieliczne cechy - większość zostaje porzucona bądź zmieniona tak, aby odpowiadać naszym priorytetom. Nawet drobne pozostałości naszych ideałów zostają upchnięte w piwnicy wspomnień niczym używane w przeszłości, stare przedmioty. (...) Koniec końców o wszystkim decydują pieniądze i władza”.

To oszczędna w słowach i emocjach opowieść o nieodległej historii Korei Południowej, jej dzikiego kapitalizmu, drapieżnej działalności deweloperów i architektów, którzy dostarczali im projektów nie wnikając w kontekst ich realizacji. To opowieść o marzeniach, których realizacja wiąże się z pozostawieniem nawet największych ideałów, miłości, bliskości i zrozumienia. To poprowadzona dwutorowo opowieść o ludziach, którzy aby żyć musieli ciężko pracować, a ten trud tylko dla niewielu przynosił zyski, niektórzy mogli ledwie przetrwać kolejny dzień. To opowieść o niesprawiedliwości i biedzie, której towarzyszy bezprawie, która jest związana z brakiem godności, szacunku, a nawet śmierci. O poniewierce za "chlebem", który często okazywał się niestrawnym zakalcem, który był tylko w niewielkich ilościach, który trzeba było wydzierać innym.

Autor oczami jednego z głównych bohaterów pokazuje codzienność mieszkańców koreańskich miast. Sok-Yong pisząc o architekturze pokazuje jej wpływ na kształtowanie rzeczywistości, zwraca uwagę na problem z wynajmem mieszkań, nieuczciwość pracodawców, samotność, która jest nieodłącznym elementem koreańskiego kapitalizmu, w którym czas wypełniony zostaje pracą i marzeniami o sukcesie. Autor pokazuje pogoń za wyrwaniem się do lepszego świata, która niestety okazuje się pusta i niesatysfakcjonująca. Z drugiej strony widzimy tych, którzy się nie wyrwali, którym nie udało się osiągnąć lepszego wykształcenia, zdobyć lepszej pracy, którzy klepią biedę, popadają w frustrację, podsycają żal niespełnienia. 

“O zmierzchu” jest dla mnie książką o cierpieniu, które człowiek zadaje samemu sobie na różne sposoby. Jest opowieścią o smutku, samotności i niespełnieniu, czy bogaty, czy biedny odczuwa w sobie pustkę, żal i tęsknotę. Ale to też szkic o przyzwoitości, bo ten, który jest ze sobą w zgodzie, nie tworzy dla poklasku, nie goni za majątkiem wygrywa przed sobą i w oczach innych. To smutna i poruszająca książka, która mnie wciągnęła w swoje rozważania o sensie i wyborach. To książka wielowątkowa, o szerokim kontekście i znaczeniu, pokazująca złożoność człowieka, jego wyborów i położenia w zależności od czasów, miejsca i możliwości.