Światło pomiędzy oceanami - Wizyta w kinie

Poddałam się emocjom podczas oglądania tej historii, zresztą nie byłam w tym odosobniona. Na sali słychać było chlipanie i pociąganie nosem.
To film, który rozczula, stawia przed wyborami i decyzjami czasami tragicznymi.
 To film oparty na powieści australijskiej pisarki M.L. Stedman.
Początek zapowiada się na standardowy romans, ale wraz z rozwojem akcji widz otrzymuje niebanalny dramat.
Reżyserowi udało się uchwycić ulotne elementy otoczenia, min. życie w zgodzie z naturą, bliskość, wrażliwość, mowę ciała aktorów, która często dogłębniej oddaje emocje niż czynią to słowa, wplecione w przepiękne zdjęcia krajobrazów, które przenikają widza a czasem wręcz ogłuszają swoją mocą. Momentami miałam wrażenie, że wiatr hulał po sali kinowej a ocean wlewał doń fale, zaś burza miotała nami.
"Światło pomiędzy oceanami" to opowieść snuta nieśpiesznie i delikatnie, tak jakby reżyser chciał dać widzowi czas na poddanie się emocjom, klimatom, obrazom, ludziom i przejście do ich świata.

Miałam też wrażenie, że aktorzy to nie osoby odgrywające role, ale postaci faktycznie przeżywające całą historię. Główny bohater Tom jest tak smutny, wycofany i smętny, że aż przejmujący. Jego partnerka Isabel wywołuje ciepłe uczucia i współczucie tak samo jak Hannah, wdowa po niemieckim emigrancie, przejmująca swoim bólem po stracie dziecka i ujmująca dobrocią i szlachetnością wobec chwilowych "opiekunów". To historia o tragicznych przeżyciach, prawdziwym bólu, stracie, poczuciu pustki, niesprawiedliwości. To film o nadziei i miłości, o szlachetności  ludzkiej i zrozumieniu. O współczuciu i przebaczeniu.

To film łzawy, ale nie ckliwy, uczciwy, uczuciowy, gdzie nie ma jednoznacznie wygranych ani przegranych. W którym za trudne, ale niestety nieuczciwe postępowanie ponosi się karę i to najbardziej dotkliwą - emocjonalną, uczuciową, psychiczną.
Bardzo mnie ta historia poruszyła i zapadła w pamięć.