Autorka przybliża czytelnikom tematykę niepełnosprawności cielesnej i umysłowej. Oczywiście przy takim obszarze nie mogło obyć się bez stereotypów, nietolerancji, nieżyczliwości czy braku zrozumienia. Ale pokazała też pomysły jak sobie z tymi zachowaniami ludzkimi radzić.
Bohaterką książki jest Zuzanna, pierwszoklasistka. Rodzina Zuzanny to mama, tata i dwaj bracia-starszy i młodszy. Młodszy brat Antoś ma zespół Downa, co dla Zuzanny jest naturalne, bo to jej brat, zna jego twarz, znaki szczególne, zwyczaje i zachowania. Jest jaki jest, a jaki ma być, to w końcu brat. Ale to oczywiście tylko jej zdanie na temat brata, inni ludzie mają różne zdania (pozytywne i negatywne). Najbardziej przykre dla dziewczynki są zachowania nie przyjemne względem jej brata: naśmiewanie się z niego, pokazywanie palcami, nazywanie go i mówienie o nim pogardliwie.
Na szczęście klasa Zuzi miała bardzo mądrą wychowawczynię, która rozumiała wiele spraw i problemów, pokazywała je dzieciom, tłumaczyła i nazywała. Zorganizowała specjalną lekcję plastyczno-poznawczą na której dzieci dowiedziały się jak to jest być niepełnosprawnym, jakie się z tym wiążą ograniczenia i komplikacje. Dowiedziały się o różnych rodzajach niepełnosprawności fizycznej i umysłowej. Wymieniały się doświadczeniami, wiedzą i opowieściami.
Pewnego dnia w ich klasie został zorganizowany bal przebierańców na który można było przyjść z rodzeństwem. To był fantastyczny pomysł, dzieci poznały rodzeństwo swoich kolegów i koleżanek a także zobaczyły, że z niepełnosprawnymi dziećmi można się bawić bardzo wesoło i ciekawie.
Jedyne co mi nie przypadło do gustu w tej książce to używane czasami przez autorkę wyrazy zbyt kolokwialne, wolę aby książki dla dzieci zachowały swój edukacyjny charakter. Niemniej bardzo polecam.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Moja ciekawość obejmuje również zdanie innych, dlatego miło mi będzie jeśli zechcecie podzielić się ze mną swoją opinią na przeczytany temat :)