Bardzo poruszające, tęskne opowiadania dotyczące życia, jego blasków i cieni, radości i smutków. Wspomnienia tego co bliskie i ważne, ale co odeszło bezpowrotnie. To też bardzo intymny, prywatny obraz utraconych bliskich: dziecka, matki, brata.
To nie jest książka do szybkiego czytania, raczej do refleksji, rozważania, otwierania się na trudne sprawy. Jest w niej gama różnych przykrych emocji: smutek, żal, strata, tęsknota za bliskimi, którzy odeszli a wraz z nimi bliskość, miłość i radość. Te opowiadania mają przynieść ukojenie, rozliczenie i poradzenie sobie ze stratą. Wiele w nich oniryczności, jakiś międzyczasowych odniesień, nierzeczywistości, a jednak czuć ciepło i moc. Autorka pokazuje jak dużo potrzeba czasu, aby poradzić sobie z tym co najtrudniejsze w życiu - utratą najbliższych. Pokazuje, że ten czas jest ważny i potrzebny, aby nie zgorzknieć, nie zatracić się w bólu, ale żeby pamiętać. "Ja" ma różne oblicza, a te opowiadania są tego najlepszym dowodem.
Pięknie napisana i przetłumaczona, uspokaja i przenosi w inne stany emocjonalne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Moja ciekawość obejmuje również zdanie innych, dlatego miło mi będzie jeśli zechcecie podzielić się ze mną swoją opinią na przeczytany temat :)