To historia ukraińskiej rodziny, która ucieka przed działaniami zbrojnymi
w Doniecku.
Dzieci podsłuchując szeptane rozmowy rodziców coraz więcej dowiadują się o niepokojach, które mają miejsce w ich mieście. Zaczynają też same dostrzegać ukrywane dotąd niebezpieczne zdarzenia. Wreszcie słyszą to najstraszniejsze słowo "WOJNA". Boją się wszyscy, ale to rodzice są odpowiedzialni i muszą podjąć szybką i trudną decyzję jak zadbać o ich wspólne bezpieczeństwo.
Uciekają do Polski. Dzieci tęsknią za domem i dziadkami, za swoimi pokoikami i zabawkami. Mają różne swoje kłopoty i rozterki. Spotykają je niemiłe sytuacje w szkole. Niemniej jest cały ogrom ludzi, którzy pomagają się zaadaptować w tych nowych realiach. Dzieci też z czasem coraz lepiej sobie radzą: z językiem, barierami kulturowymi, relacjami z rówieśnikami. Czas pomaga, leczy tęsknoty i wspiera w poczuciu bezpieczeństwa. Dzieci pytają, ale też coraz bardziej rozumieją.
Bardzo mądra książka o niezawinionych sytuacjach, trudnych decyzjach i radzeniu sobie z ich konsekwencjami. Autorka opisuje trudności w adaptacji w nowym środowisku, tęsknotę za domem i znanymi miejscami i rzeczami. Pokazuje także jak wiele jest osób, które otwierają się na takich ludzi, realnie ich wspierając. To historia wsparta prawdziwymi wydarzeniami, warta refleksji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Moja ciekawość obejmuje również zdanie innych, dlatego miło mi będzie jeśli zechcecie podzielić się ze mną swoją opinią na przeczytany temat :)