To trzecia książka tego autora, po którą sięgnęłam (przedtem był Zaczyn... i 13 pięter...). Poprzednimi byłam zachwycona, a przy tej pozycji czuję rozczarowanie. Nie ulega wątpliwości, że autor wykonał ogromną pracę aby napisać Miasto Archipelag. Zjeździł Polskę wzdłuż i wszerz, tym bardziej szkoda tego wysiłku. Odwiedził 31 miast, które kiedyś nosiły miano siedziby województwa. Sprawdził też jak się zmieniała liczba mieszkańców na przestrzeni lat.
Miastom przyglądał się pod różnym kątem, sprawdzał różne "warstwy", oceniał ich różne zakątki, specyfiki i klimaty. Czasem przyglądał się miastu, czasem zagajał jakiegoś mieszkańca lub mieszkańców. I mogłoby wyjść z tego kompendium albo przynajmniej zbiór ważnych treści na temat danego miejsca, gdyby nie zawężone spojrzenie. Większości opisów towarzyszyła melancholia, szarość, marazm, .
Obrazu dopełniały tendencyjne zdjęcia, utrzymane w duchu bylejakości w tych miastach, chaosu architektonicznego, szarości i zaniedbania. Miałam nieodparte wrażenie, że miasta opisywane są pod przyjęte na początku założenie - szaro, buro i ponuro.
Oczywiście w wielu z nich jest i szarość i nuda i brak perspektyw, zaś mieszkańcy chcą uciec, nie angażują się, nie mają pomysłów. Ale warto też wspomnieć, że w wielu z nich zachodzą pozytywne zmiany, albo chociaż zdjęcia można zrobić z różnych ich zakątków. W wielu miastach zostały odrestaurowane starówki, zaszły zmiany w ich centralnych punktach. W niektórych powstały miejsca pracy, bo duże koncerny postanowiły zwinąć się z dużych miast i poszukać taniej siły roboczej w mniejszych albo przejąć stare państwowe zakłady dla nowych potrzeb.
Nie wszystko jest w tym obszarze białe, ale też nie wszystko jest czarne, warto spojrzeć szerzej i można odnaleźć różne barwy.
Oczywiście ta książka nie zniechęciła mnie do sięgnięcia po kolejne książki tego autora.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Moja ciekawość obejmuje również zdanie innych, dlatego miło mi będzie jeśli zechcecie podzielić się ze mną swoją opinią na przeczytany temat :)