Stało się przeczytałam Tatarkę, nie pamiętam z jakiego powodu sięgnęłam po pozycję. Czytało mi się dość przyjemnie, niemniej na koniec poczułam rozczarowanie. Autorka napisała 477 stron opowieści o kobietach, Tatarach, tajemnicy i uczuciach. Wszystko to całkiem ciekawe i miejscami wciągało, ale gdyby wyciąć 200 stron nie straciłoby na wartości. Autorka niektóre rozmowy przeciągała i wprowadzała jakieś zbędne rozmyślania. Nie mogłam doczekać się końca aby dowiedzieć się wreszcie czegoś konkretnego i choć tak się stało to po odkryciu tajemnicy napotkałam kolejną emocjonalną zasadzkę. Niby bohaterka to ciekawa i przebojowa dziewczyna, ale trafia uczuciowo jak kulą w płot, jej matka ma sporo tajemnic, zaś "babka ciotka" rozśmiesza i złości. W zasadzie bohaterkami są kobiety, bo mężczyźni albo pełnią pomniejsze, irytujące role, albo są jakimiś przesuwającymi się dość szybko i niespodziewanie obłoczkami.
W książce główna bohaterka Ksenia, jeszcze studiującą młoda kobieta przyjeżdża na wakacje do domu w Bujanach, w którym mieszka matka i przyszywana babka. Pewnego dnia Ksenia podsłuchuje ich rozmowę po której zaczyna baczniej przysłuchiwać się i popatrywać na ich działania. Powraca do sekretu rodzinnego związanego z informacją o tatarskim pochodzeniu pradziadka i próbuje go wyjaśnić. Oczywiście przeszkód na drodze nie brakuje, a najbardziej zaskakują te stawiane przez najbliższych. Mnożą się też pytania i postaci z przeszłości.
Przewijają się też wątki sympatii Kseni, które nie spełniają pokładanych w nich nadziei.
Pomimo rozczarowania to powieść, która przybliża krajobrazy Podlasia, kulturę tatarską i pradawne zwyczaje słowiańskie. Myślę, że ma też klimat, atmosferę i smak przyrządzanych potraw oraz niewątpliwie pobudza do poszukiwań śladów rodzinnych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Moja ciekawość obejmuje również zdanie innych, dlatego miło mi będzie jeśli zechcecie podzielić się ze mną swoją opinią na przeczytany temat :)