W nasze ręce trafiła kolejna książka z tej wartościowej serii. Tym razem bohaterką jest Jadzia, sześcioletnia dziewczynka, która wraz z rodzicami i starszą siostrą Krysią mieszkała w Łodzi. Wychowywała się w kochającej rodzinie, może dlatego była wesoła, śmiała i pomysłowa. Zawsze miała chęć na robienie czegoś, poznawanie otoczenia, naukę. Chciała iść do szkoły, aby uczyć się różnych interesujących rzeczy. Bardzo cieszyła się, że rok szkolny już tuż, tuż i będzie wreszcie mogła zacząć przygodę szkolną. Niestety spotykało ją rozczarowanie, bo ten wyczekiwany pierwszy września okazał się inny. Niemcy napadli na Polskę i nic już nie było oczywiste. Wkrótce Niemcy wprowadzili dla Polaków wiele ograniczeń i rodzina Jadzi znalazła się w smutnym położeniu, brakowało jedzenia, panował terror, a brak znajomych wokół napawał ich przerażeniem.
Jednak nowe realia nie przeszkadzały Jadzi w szukaniu ciekawostek do odkrywania, co czasem kończyło się niebezpieczeństwem. Rodzice powodowani wieloma względami wyprawili ją do krewnych do Zawichostu. Podróż była długa i męcząca, ale dość szybko po przyjeździe dziewczynka przyzwyczaiła się do nowej rodziny. Tęskniła za swoimi najbliższymi, niemniej w nowym środowisku zawsze dużo się działo, a na dodatek mogła chodzić na tajne komplety i uczyć się! Z jedzeniem było łatwiej, o ubranie też nie musiała się troszczyć, zawsze była też wysłuchana i kochana. Wraz z upływem lat wojennych zmieniała się też sytuacja w Zawichoście. Wojna stawiała ich przed różnymi sytuacjami, wyborami i trudami, choć rozproszeni coraz bardziej, starali się trwać. Nie wszystkim udało się jednak, ale Jadzia dotarła po wojnie do domu, co tam zastała to już dalsza historia.
To kolejna oparta na autentycznej historii opowieść o losie dziecka w wojennej pożodze. Pokazuje jak miłe dzieciństwo zostaje zburzone przez niebezpieczne działania dorosłych. Zmuszeni zmienić swoje spokojne, radosne i serdeczne życie rodzice Jadzi stoją przed trudnymi wyborami, zwłaszcza w obliczu narastającej biedy, braku żywności, niebezpieczeństwa. Każda wojna jest przerażająca, dla dorosłych, a dla dzieci jeszcze bardziej, bo nie rozumieją dlaczego nagle nie ma domu, rodziców, szkoły, radości, jedzenia, spokoju.
To książka smutna, ale z przebłyskami nadziei. Przybliżająca kolejne wspomnienia, przeżycia i oblicze losów rodzinnych podczas wojny. Ilustracje do książki to dzieła Macieja Szymanowicza, poruszające i ujmujące słowa w dosłowny obraz. Koniec książki to fakty i fotografie prawdziwej Jadzi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Moja ciekawość obejmuje również zdanie innych, dlatego miło mi będzie jeśli zechcecie podzielić się ze mną swoją opinią na przeczytany temat :)