Odział chorych na raka - Aleksander Sołżenicyn

 

To klasyka, a do takich książek warto wracać. Czytałam kilka lat temu, ale zainspirowana przez innego czytelnika LC powróciłam.

Pewnie najbardziej znaną książką Sołżenicyna jest "Archipelag Gułag", ale to wiadomo, niemniej napisał wiele innych wyjątkowych i ta jest taką właśnie, przynajmniej dla mnie. To oczywiście radzieckie realia i klimat, ale sprawy chorych ludzi dotykają wszystkich pośrednio i bezpośrednio, nie omijają bogatych, biednych, krajów demokratycznych ani reżimowych, są aktualne. Dlatego tę pozycję autora można czytać odnosząc cierpienie zwykłych ludzi do realiów dzisiejszych. Niezwykłe dla mnie jest to, że chociaż temat jest trudny, bo dotyczy życia, chorób i śmierci to za każdym razem czyta się niezwykle szybko, wnikam w ten budynek, stoję w salach, nieomal widzę i dotykam bohaterów, to zdolność autora do plastycznego opisywania ludzi i tego co wokół nich. Nie mogłam się od niej oderwać, nie przestawałam o niej myśleć, to jej siła.

Pawilon 13 to oddział chorych na raka, to miejsce w którym rozgrywa się akcja książki i perypetie bohaterów pacjentów i pracowników medycznych. Choroba jest osią wokół, której rozgrywają się problemy zdrowia, pracy, poglądów, przeżyć, doświadczeń. Choroba dotyka nie zależnie od stanowiska, racji, ważności, przeżyć, pochodzenia i znajomości. Wszyscy przebywający na oddziale sprowadzeni są do jednego miana - chorych, zależnych, niedołężnych, skazanych na pomoc innych. Ta pomoc nie zawsze jest wtedy kiedy jest najbardziej potrzebna

To oczywiście książka z szerszym kontekstem ludzkim, społecznym, ustrojowym, ale niezmiennie pozostaje dla mnie przede wszystkim książką o człowieku, jego życiu, losach i wszystkim co go dotyczy. To pogłębione studium przeżywanych uczuć i emocji, sensu istnienia, ludzkich relacji i zachowań. Sołżęnicyn prowadził mnie po kartkach swojej książki jakby to były obrazy, żywe i bolesne, oddawał autentyczność czasów, ludzi i miejsc. Dla mnie to jedna z najbardziej wyjątkowych książek.