Książkę Romain'a Gary czytało mi się łatwo i raczej z zainteresowaniem, chociaż były wątki, które mnie irytowały, ale może dlatego, że podeszłam do niej zbyt serio? To książka o mani wielkości i o prostocie zarazem, o pracowitości i próżności, o wytrwałej walce w imię swoich ideałów i jej unikaniu. Styl pisarza jest lekki, ale ta lekkość jest być może nieco zawoalowana, gdzieś tam kryje się ironia, żart, może kłamstewko. Jego język nie raz wywołał uśmiech na mojej twarzy, zwłaszcza kiedy opisywał przywary polskiej arystokracji, przywiązanie Francuzów do ich tradycji kulinarnych, "walki" z okupantem. W książce znajdziemy wiele ciekawych postaci, niestandardowych, mocno podkreślonych, może nawet nieco przerysowanych przez pisarza, które łatwo odróżnić i zapamiętać.
Latawce, te ulotne radości dzieciństwa są tutaj symbolem oporu, zaangażowania, odwetu, niezgody na okupację. To też sztuka, która cieszy artystę i odbiorców. To mała rzecz, która walczy z wielką i przytłaczającą wojną. Autor nie opisywał wielkiej wojny, bo tak wielu już o niej pisało, on skupił się na drobnych elementach, które dopiero w odpowiedniej ilości składają się na wielkie. Ta mozolna, codzienna bieganina, zabiegi o chwile radości, miłość aż po grób wbrew wszystkiemu dają poczucie sensu, nadziei i wspólnoty.
To też książka o miłości, która dla mnie była zbyt nierealistyczna, ale dlaczego nie opisywać jej, zwłaszcza w powieści. To opowieść o miłości do ojczyzny i jej poszczególnych składowych: kultury, historii, architektury, kuchni, zwyczajów. O cichej walce, ale prowadzącej do odzyskania ojczyzny. To ukazanie różnych losów ludzkich i dokonywanych przez nich trudnych wyborów. To obrazek małych zdarzeń wpisany w wielką historię. To tęsknota za ulotnością życia i za chwilami tymi naprawdę ważnymi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Moja ciekawość obejmuje również zdanie innych, dlatego miło mi będzie jeśli zechcecie podzielić się ze mną swoją opinią na przeczytany temat :)