Kolejna uczta czytelnicza od Katarzyny Zyskowskiej już za mną. W nowej powieści biograficznej o Marii Skłodowskiej-Curie autorka pokazuje czytelnikom czysto ludzką, bardzo kobiecą odsłonę najsłynniejszej naukowczyni, Polki, noblistki. Jak to u tej autorki bywa i tym razem mamy dwie czasowe płaszczyzny i dwa ważne, tym razem uczuciowe momenty życia Marii. Najpierw rok 1886, kiedy to Maria jako nastoletnia guwernantka zamieszkuje we dworze w Szczukach u "szanownych państwa" Żórawskich i zakochuje się z wzajemnością w ich najstarszym synu. Druga historia dzieje się w 1911 roku kiedy to wyciągnięty zostaje na światło dzienne romans z Paulem Langevinem, mężczyzną żonatym i ojcem dzieci. To też rok przyznania jej drugiego, już samodzielnego Nobla.
Katarzyna Zyskowska potrafiła nakreślić bardzo wyrazistą postać głównej bohaterki, ubrać ją w emocje, nadać jej kobiecych kształtów i uczuć. Pokazała kobietę z krwi i kości, a nie nadobną, poważną naukowczynię, która poświęciła się tylko i wyłącznie odkryciom naukowym. Pokazała relacje noblistki z córkami w tym trudnym dla niej czasie, przedstawiła jej najbliższe otoczenie i ogrom wsparcia jaki otrzymała od rodziny i przyjaciół.
W mojej opinii stworzona przez autorkę historia aż huczy od plotek, drga emocjami i pulsuje uczuciami. Alchemia jest wyczuwalna przez kartki, bije od niej prawdziwe życie, dlatego czyta się ją wspaniale i trudno o niej zapomnieć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Moja ciekawość obejmuje również zdanie innych, dlatego miło mi będzie jeśli zechcecie podzielić się ze mną swoją opinią na przeczytany temat :)