To miała być odskocznia od trudnej tematycznie książki i spełniła swoje zadanie.
Bardzo rzeczowo, dokładnie i ciekawie napisana książka o kobiecie, która "miała odwagę realizować swój model życia".
Z wielką przyjemnością, błogością i trochę z rozrzewnieniem czytałam o życiu kobiety, która znalazła dla siebie spełnienie w życiu. Żyła z pasją, z misją, ciężko pracując i oddając całą siebie zwierzętom - opiece nad nimi, obserwacji, poznawaniu i uczeniu się ich zachowań. Z determinacją walczyła o ich dobro i bezpieczeństwo. Kiedy znalazła swoje miejsce na ziemi - Dziedzinkę i Puszczę Białowieską - walczyła o nie jak "lwica", nie pozwalała innym na ingerencję niszczycielską, wszelkimi metodami stawała w obronie swoich podopiecznych albo nawet całej puszczy. Potrafiła własnym ciałem bronić drzewa przed ścięciem. Nie poddawała się trudnościom, atakom i autorytetom. Dla niej świętością były zwierzęta i ich bezpieczeństwo. Z ludźmi miewała trudne relacje, ale zwierzęta kochały ją bezgranicznie, ona je rozumiała, a one się za to odwdzięczały przywiązaniem, miłością i ufnością.
Była przeciwniczką zabijania zwierząt dla przyjemności, myślistwo, którym parali się także jej przodkowie, potępiała z całą mocą. Głośno nawoływała do ratowania puszczy i jej mieszkańców. Zgadzała się na odstrzał zbyt dużej populacji zwierząt, ale w sposób humanitarny.
Obserwowała świat zwierząt i poznawała ich zwyczaje, przekładała je na zwyczaje i zachowania ludzi, które okazały się spójne. Bardzo zaciekawiło mnie jej twierdzenie o dominacji "nie najsilniejszy zwycięża, tylko zwycięzca staje się najsilniejszym" - wystarczy odpowiednio nagradzać i motywować jednostkę aby wyhodować zwycięzcę, "zwycięstwo z niego zrobi krzepkiego człowieka".
Bohaterka nie przywiązywała wagi do dóbr materialnych, żyła skromnie, zgodnie z naturą, ekologicznie, oszczędnie gospodarując pożywieniem. Z lubością hodowała warzywa, owoce i kwiaty. Miała oczywiście swoje nałogi i nawyki np. palenie ogromnej ilości papierosów i picie ogromnej ilości kawy, które przyczyniły się do jej choroby.
To kobieta czarno-biała, konkretna, broniąca swoich przekonań, czasami wręcz apodyktyczna, lubiąca mieć rację. Samotniczka, wolna duszą i ciałem, intelektualistka, niezależna, bezkompromisowa w swoich działaniach, nie ulegała żadnym presjom i naciskom.
Simona Kossak to postać nietuzinkowa, nieszablonowa, niepospolita, tajemnicza i tolerancyjna.
Przyznam, że z zazdrością patrzyłam na jej wybór i realizowanie siebie. Czasami potrzeba mi tej wolności, którą wybrała dla siebie Simona Kossak, ale ona miała wielką odwagę i poczucie misji, ja ciągle poszukuję misji...
W mojej opinii warto przeczytać książkę o niej bo to uczta dla duszy i emocji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Moja ciekawość obejmuje również zdanie innych, dlatego miło mi będzie jeśli zechcecie podzielić się ze mną swoją opinią na przeczytany temat :)