Przyjdzie Mordor i nas zje, czyli tajna historia Słowian - Ziemowit Szczerek

Z biblioteki.

Po co Polacy jeżdżą na Wschód, do sąsiadów Ukraińców. Co chcą zobaczyć, jakie atrakcje ich przyciągają, jakie emocje nimi kierują. Czy jadąc mają jakąś wiedzę o tym kraju. Jakiego rodzaju ciekawość nimi kieruje. Czy chcą poznać nieodkryte i rzadziej odwiedzane rejony, czy nasycić swoje ego i poczuć się lepszymi. Oczywiście jak to ze wszystkim tak i w tych motywacjach różne występują warianty.
Ziemowit Szczerek w swojej książce uwypuklił przesłanki wynikające z polskiego ego. Pokazał siebie jak i innych podróżników po tym rozległym kraju w nie najciekawszym świetle. Otóż opisani Polacy pojechali tam aby napić się wódki, zajarać, doświadczyć spotkań z bandytami, "zażyć"mocnych emocji i wstrząsów fizycznych. Miałam wrażenie że część z nich nie wiedziała po co tam pojechała i czego się spodziewała. Część z nich karmiła swoje poczucie wyższości nad wschodem i niższości wobec zachodu. Szukała "egzotyki", prymitywizmu, biedy, nie radzenia sobie ze współczesnością. Pojechali, żeby tanio się zabawić cudzym kosztem. Popatrzeć, że komuś jest gorzej, że jest daleko w tyle (ale właściwie za kim; i po co tak gnać), że wymaga wsparcia i troski!?

To książka, która odrzuca, szpeci, odziera, oburza i odurza zarazem. Ziemowit Szczerek przedstawił obraz podróżujących na wschód trochę prześmiewczo, trochę szyderczo, ironicznie a czasem nawet groteskowo. Jego opis jest twardy, brutalny, bez owijania w bawełnę. Nie zamalowywał wulgarności, jeśli tam była, nie pomijał brzydoty jeśli ją widział. Nie odmawiał czytelnikowi dosłowności i bezpośredniości. Używał w swojej opowieści takiego języka jakiego już dawno nie słyszałam i z którym czasami było mi trudno. Niemniej czasami warto zderzyć się z takimi spostrzeżeniami, bo przecież świat jest różnorodny.

Mnie też pociąga wschód, z jego historią, kuchnią, kulturą, powiązaniami, podobieństwami i różnicami, ale postrzegam go inaczej, odbieram go inaczej i w inne miejsca jeżdżę.