Wojciech Orliński napisał bardzo gęsto utkaną książkę o Stanisławie Lemie. Będąc jego wielbicielem autor oparł się na imponującej bibliografii, dodał zdjęcia i przywołał historie poboczne. Swojego bohatera ubrał w tak dopasowany garnitur, że jak dla mnie nie starczyło miejsca na oddychanie, szaleństwa czy zabawę, itp. Ukazany został Lem jako geniusz, futurysta, filozof, człowiek uduchowiony, szukający złotego środka mędrzec. Także wspaniały mąż i doskonały ojciec. Książka jest utkana gęsto i dokładnie, zaś na każdym kroku widać zachwyt autora nad inteligencją i niezwykłym umysłem Lema oraz jego wieloma umiejętnościami. Zapewne Lem taki był, ale mnie zabrakło życia, emocji, nieidealizowania, ale pokazania człowieka z krwi i kości. Lem potrafił być wspaniałym przyjacielem, ale potrafił też być kłótliwy, trudny, zaborczy. Zapewne też poświęcał dużo czasu swoim zainteresowaniom, mając miej czasu dla bliskich. Ten wspaniały człowiek miał swoje słabości, głęboko skrywane wewnętrzne strachy.
Wojciech Orliński w początkowej fazie książki postanowił odnaleźć luki w życiorysie swojego bohatera wkładając w nie uzupełnienia z wielu pozycji o Lemie, a także swoje domysły i przypuszczenia, które czasami trącą napuszeniem. Książka jest też miejscami przytkana długimi cytatami z innych materiałów.
Myślę, że dla fanów Lema książka może być ciekawsza niźli dla czytelników nie znających jego twórczości i świadomie ją omijających. Jak na moje potrzeby jest zbyt sztywna, akuratna, wyidealizowana. Czytałam ją bez emocjonalnie tak jak została napisana. Choć bohater niezwykły z bardzo różnorodnym życiem to biografowi nie udało się stworzyć dzieła na jego miarę. Zabrakło życia w tym opisywaniu człowieka pełnego werwy, kipiącego pomysłami, wielu talentów i możliwości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Moja ciekawość obejmuje również zdanie innych, dlatego miło mi będzie jeśli zechcecie podzielić się ze mną swoją opinią na przeczytany temat :)